Maqām , (bahasa Arab: "tempat kediaman"), tahap kerohanian yang secara berkala menandakan jalan panjang yang diikuti oleh para mistikus Muslim (sufi) yang menuju ke visi dan bersatu dengan Tuhan. Sufi maju dengan mujāhadahnya sendiri (pekerjaan, atau pembunuhan diri) dan melalui pertolongan dan bimbingan para tuan (syeikh). Dalam setiap maqam , sufi berusaha membersihkan dirinya dari segala kecenderungan duniawi dan mempersiapkan dirinya untuk mencapai tahap kerohanian yang lebih tinggi.
Urutan dan bilangan māqam tidak sama antara semua sufi. Majoriti, bagaimanapun, bersetuju mengenai tujuh utama maqam s: (1) Maqam daripada tawbah (taubat), yang tidak mengingati tidak min dosa dan pendamaian bagi mereka tetapi melupakan mereka bersama-sama dengan segala-galanya yang mengalihkan perhatian dari kasih Allah; (2) maqam daripada wara' (takut kepada Tuhan), yang tidak takut api neraka tetapi yang amat ditakuti yang bertudung selama-lamanya dari Allah; (3) maqam daripada zuhd (pelepasan ikatan, atau detasmen), yang bermaksud bahawa orang itu tidak mempunyai harta benda dan hatinya tanpa acquisitiveness; (4) maqām darifaqr (kemiskinan), di mana dia menegaskan kebebasannya atas harta duniawi dan keperluannya hanya kepada Tuhan; (5) maqam daripada ṣ Abr (kesabaran), seni sabar; (6) maqam daripada tawakkal (kepercayaan, atau penyerahan balik), di mana Sufi tahu bahawa dia tidak boleh putus asa dengan kesusahan dan dukacita, sebab dia dengan penuh pengabdian kepada kehendak dan penemuan kegembiraan walaupun dalam kesedihan beliau Tuhan; (7) maqam daripada RID ā (kepuasan), keadaan kepuasan tenang dan kegembiraan yang datang dari jangkaan kesatuan yang telah lama dicari.
